Sunday, February 17, 2013

İlk Nefes: Hosgeldin Mehmet Kaan :)

Bugun, 16 Subat sabah 8'i 14 gece, bir can daha katildi dunyamiza. Mehmet Kaan hosgeldin, sefalar getirdin!

Onun icin "ilk" nefes, benim icin "ilk" dogum fotograflama tecrubesiydi. 
Arkadasim, hocam Sultan'in ricasi uzerine ablasinin dogumuna katildim. Evet bunu gercekten basarabildim :) Bebise, annesine ve aileye olan saygimdan dolayi fotograflari paylasmayacagim. Yalniz kendi gozumden bu dogumu aktarmak geldi icimden... Buyurunuz ;)




Sabah hastanede bulustuk. Herkeste ayri bir heyecan... Once birtakim kontroller vs. yapildi. "Sanci olcer" diye bir cihaz bile varmis meger, bunu da ogrenmis oldum :) Sonra aile ile vedalasip anneyi ameliyathaneye goturduk.

"Sadece babasi ve fotografci girebilir!"
Bu cumleyi duydum ya artik olsem de gam yemem diyebilirim :) Hemen ameliyathaneye uygun kiyafetler giyinip, doguma katildik baba adayi ile. Dogum ortami zannedilenin aksine cok gergin degildi, sohbet muhabbet... [uzaktan davulun sesi hos gelir dedikleri] Anne-babaya kahve de ikram edilecek diye suphelenmedim degil :) Bir suru insan masanin etrafinda kendilerine verilmis bir projeyi gerceklestirircesine haril haril calisiyor, cabaliyorlar. Ben saskinliktan bir o yana, bir bu yana donup duruyorum. Derken bir heyecan firtinasi basladi. Amanin bizim delikanli geliyor galiba! O an soka girmistim sanirim, deklansore basmayi bile unutmusum bir sure :) M. Kaan "ilk" cigligiyla "ilk" nefesini aldigini ispat ederek cikti geldi... 


Masallah! 
"Ilk" kontrolleri yapildi, anne ve babasiyla tanistirildi. Onu annesinden ayirip, kucagina alan "ilk" hemsirenin maskesini cekmek suretiyle "ilk" mucadelesini de vermis oldu :) Kaan'i "ilk" yalnizligina, kuveze biraktilar bir muddet. Kuvezin oldugu odada "ilk" bulusma gerceklesti. Anneannesi, dedesi, teyzesi ve dayisi ile tanisti Kaan bebek. Bu esnada "ilk" yorumlar yapilmaya baslandi. 

-Tipki babasi!
-Yok olur mu canim, ayni anne!

Fakat Kaan'in kime benzedigi pek umrunda degildi sanki. Sadece iki soru vardi kafasinda: Acaba uyusam mi, yemek mi yesem?

Sonra hummali bir calisma basladi odada, beyefendi gelmeden dekoru hazirlamaliydik!


Hazirliklar bittikten sonra odaya tesrif ettiler. Bebegimizin gonlunu hos etme uzerine cabalar, hemen o an o saniye basladi. Karni ac mi diye sorulmaksizin "ilk" besini ile basbasa birakildi. Ve "ilk" egitimini de almis oldu boylelikle... "ilk" hediyeleri takildi, "ilk" aile fotograflari cekildi.

Bugun bir cok "ilk"e taniklik etmis oldum. Aklim karmakarisik aslinda :) 
Eve gelip biraz sakinlesince, kafamda "ilk" belgeselini olusturdum bile. Bu yazi ile belgeselin "ilk" taslagini paylasmak istedim. Beni bu mutlu gunlerine ortak eden arkadasima ve harika ailesine kocaman tesekkurler :) Mehmet Kaan'i huzurla, saglikla, hep beraber buyutsunler insallah!

Bence dunyadaki en buyuk mucizedir "dogum". Bir sekilde icinde bulundugunuz vakit anlasiliyormus. Gonlunden geciren herkesin bu mutlulugu tadabilmesi dilegiyle...



4 comments:

  1. Allah bagislasin!
    Parmaklara bak minicigin. Rabbim hayirli, saglikli ve uzun ömürcükler versin minik Mehmet Kaan'a. Aradan 4 ay gecmis. "Tam sevilecek" aylarinda.
    Gözümün önünde bir Film seklinde canlandiriyorsun yazilarinla. Cok tesekkür ederim. Sanirim bu gidisle kendimi ifade etme konusundada güzelce gelistiriyorum.

    ReplyDelete
  2. Tesekkurler :)
    Aynen oyledir heralde. Manevi teyzesi olmustum ama son halini, asil teyzesinin gonderdigi 1-2 fotograftan gorebildim sadece.

    ReplyDelete
  3. Çok anlamlı bir iş bu yaptığınız, yaşattığı haz paha biçilemez...
    Bu hikayeyi de okuduktan sonra vakit geldi mi acaba diye düşündüm valla :)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Tesekkurler :)
      Gercekten cok degisik bir duygu. Ben olayi fotograflama kismi icin boyle dusunuyorsam, anne olmak kim bilir nasil bir duygudur :) Yazim sizi gaza getirebildiyse ne mutlu bana...

      Delete